მაინც ყველამ ყველაფერი იცის უკვე. ინგლისის დედოფლიდან დაწყებული, მეძებარი ძაღლებით დამთავრებული. შენს გარდა. ჰოდა შენ(ც) გეტყვი:
პირველად, როცა შენი წამწამები დავთვალე, შუა თითზე მეჭეჭი გამიჩნდა. შენ არ შეგინიშნავს. აქამდე მეგონა მსგავსი რაღაცეები ვარსკვლავების თვლის შედეგად ხდებოდა. ფეხზე მეკიდა შენი უსუსური ფიზიონომია, ნაკლები, უჟანგბადობით გაჩენილი ბუშტულები. თვალები უკანასკნელი მატყუარასავით გინათებდა.
რავიცი, აქამდე მეგონა ბოლომდე ვიბრძოლებდი. ცხრა თაობა არმიაც ვერ შემაკავებდა. ზოგი გამგლიჯავდა, ზოგიც – უჩუმრად მომპარავდა დროს. მეგონა, ღამ–ღამობით საკუთარ თავსაც დავუწყებდი ლაპარაკს, რადგან ვერ გივიწყებ. ჩემი თვალები კი, გაგზავნიდნენ მესიჯს: "შეეშვი". მეგონა ძვლებამდე ჩააღწევდა შენი ნავსაყუდელობა. სიტყვები სისხლის წვეთებივით დამეღვრებოდა ფიქრებიდან და წამოვიდოდი სახლში. ახლა?! ახლა, რავიცი. რაღაცას ვითხოვ, ვითხოვ, ვითხოვ, ვითხოვ, პირდაპირ ღმერთისგან.
აღარასოდეს შემოვბრუნდები. აღარ მოვსინჯავ კუნთებს. არ ავანთებ სინათლეს შენი ბრმა ლაქებისკენ. აღარ ვიკითხავ დროს მელასაგან მოტყუებული ბავშვივით.
ძვირფასო, არ მაინტერესებს როგორ დავილექე შენს ნათელ ფიქრებში.
ფაქტი (ბევრია) ერთია: ვჩქარობ და სულ ვაგვიანებ. ისევ ვცახცახებ როცა მირეკავ. ყოველ დღე ჯანდაბასავით მრუდდება გზა. ჩემი სხეული თავისთავადი ისტორიაა სამყაროს ტკივილსა და დიდებაზე.
აღარ მაინტერესებს–მეთქი როგორ ხარ? ისევ აიკიდე თუ არა ზამთრის სურდო. მივყვები კელაპტრის შუქებს. გავდივარ გვიან ქუჩებში, ვსეირნობ. ვეღარ ვპოულობ სანთლით საძებარ შენნაირებს და თითქოს ვიშლები. დალუქულია!!!
ერთ დღესაც, ვიღაც გაგიყრის ხელს ხელში და აღარ გაგახსენდება ჩვენი მარტივი ნატვრებივით ადვილად დავიწყებული ნაბიჯების ხმა.
დაე, იყოს ყველაფერი შენი რიგ–რიგობით ნამღერი კუპლეტებივით გაშლილი.
ისე, კი დიდი სიამოვნებით გავკრავდი ახლა ასანთს. შევასრულებდი დიდი ხნის წინ მოცემულ პირობას. მერე მოვიდოდი შენთან მხრებში გამართული. თვალებს გაგისწორებდი და ამაყად გეტყოდი: "ყველა ხიდი დამწვარია".
არა! გატყუებ! შენთვის არანაირი პირობა არ მომიცია.
ჰოდა, ჯანდაბამდეც გზა გქონია, მერსედეს. შენი რძისფერი ხელები და ჩემი ქვები აღწევენ ზენიტს.
არ ვიცი ამას ოდესმე თუ წაიკითხავ. არ ვიცი მიხვდები თუ არა, რომ ეს ყველაფერი ჩვენს ბენგალური ცეცხლივით ჩაშუშხუნებას ჰგავს. არ ვიცი დაგენანება თუ არა დღეები, რომლებიც უნდა გაგვევლო ერთად. სიტყვები, რომლებიც უნდა გვეთქვა ერთმანეთისთვის. მთავარი უბედურება იცი რაშია?! – საერთოდ აზრზეც არ ვარ რისი თქმა მინდა ამ ყველაფრით. ან რა აზრი აქვს, ან რა კვანძი უნდა გახსნას, ან რა ზე–ამოცანა უნდა ამოხსნას, მაგრამ ზოგჯერ ჰომ სულ ერთია ვინაა შენს გვერდით. მთავარია იყოს, გიმაგრებდეს ზურგს, ერქვას შენი "კრიშა", საკაიფოდ გაწყობდეს "ფირმაში" და მაინცდამაინც მაშინ არ იცინოდეს, როცა შენ ტირი. დანარჩენი უკვე სულ ერთია.
და დალახვროს ეშმაკმა, ამას არასდროს ვიმჩნევდი. არც შენ, რადგან ძირფესვიანად გულქვა ადამიანობანას თამაში გიყვარდა.
მე რავიცი, – მიგიღე. შენი 1001 ცოდვიანად შეგიყვარე. მაშინაც ზამთარი იყო. უფრო სწორად, თებერვალი. (ეს თვე არც ერთ სეზონს არ მიეკუთვნება). ერთნაირი რუსული ჩექმა გვეცვა და ორივეს ჩოლკა გვიფარავდა სუფთა შუბლებს. ახლა გვარიანად მეცინება ჩემს მომწვანოდ და შენს შავად შეღებილ თვალებზე. ჩემი ცხვირი ოდნავ დუდუკს ჩამოჰგავდა, შენი – ტყუილებისაგან წამოზრდილს.
მაშინაც გრეიფრუტის სუნი ასდიოდა ჩემს ხელებს, სხვა კი არაფრის.
მწიფე, ჩაშაქრებული სუნი. მახსოვს როგორ გიწვავდა ნესტოებს. კანს გითეთრებდა, სისხლზე რომ არაფერი ვთქვათ. რომელიღაც მაგარი სპექტაკლის ბილეთების რიგში ვიდექით და გვათოვდა. მახსოვს თეატრის ეზოში ორი დაკეცილი ქოლგა იდგა ერთმანეთის უკან. ერთი შეხედვით სიკვდილებს ჰგავდნენ. მანტიამოსხმულ, თავზე კაპიუშონწამოხურულ, ჰაკისფერ სიკვდილებს. მაშინ შენ თქვი, ასე ერთად მოვკვდებოდით. სხვაგვარად არა!!!
წესით, ქუდი უნდა გვხურებოდა ასეთ დროს. მე შენი, შენ – ჩემი. შავი ქუდები, მძღოლებს რომ ახურავთ ხოლმე. ერთმანეთიც უნდა დაგვჭირვებოდა უსარგებლო ღიმილით და კვამლით დასვრილი ჰაერივით.
შენ პეპლების საჭერით დასდევდი ჩრდილოეთის ქარებს, რადგან შენი ბოშურად თავისუფალი სული ვერ სცდებოდა თავგანწირვებს. მე შენს ზედმეტ სახელებს ვიმეორებდი მონაცვლეობით.
მაშინ ღია წაბლისფერი თმა მქონდა. ეს ახლა შევიღებე მოწითალოდ, თორე ...
ჩემს თვალებს ძილი აწვა სიმძიმის ძალად. სერიოზულობა შთანთქავდა ხელებს. ფილტვები სავსე გვქონდა მიწით. შენ მაშინაც ორფერი ტუჩები გქონდა.
თამბაქოს სუნი ასდიოდა ჩემს დატოვებულ წერილებს. გასაღების ასხმასავით რომ ეკიდა დახლთან. სათითაოდ ასაღები ღრიჭოდან და ფრთხილად დასაყნოსი. თითქოს ჩემი თმა იყო მელანი და შენი გულის ფიცარი – გახუნებული, კუთხეებშემოფლეთილი ფურცელი.
რავიცი, აქამდე მეგონა ბოლომდე ვიბრძოლებდი. ცხრა თაობა არმიაც ვერ შემაკავებდა. ზოგი გამგლიჯავდა, ზოგიც – უჩუმრად მომპარავდა დროს. მეგონა, ღამ–ღამობით საკუთარ თავსაც დავუწყებდი ლაპარაკს, რადგან ვერ გივიწყებ. ჩემი თვალები კი, გაგზავნიდნენ მესიჯს: "შეეშვი". მეგონა ძვლებამდე ჩააღწევდა შენი ნავსაყუდელობა. სიტყვები სისხლის წვეთებივით დამეღვრებოდა ფიქრებიდან და წამოვიდოდი სახლში. ახლა?! ახლა, რავიცი. რაღაცას ვითხოვ, ვითხოვ, ვითხოვ, ვითხოვ, პირდაპირ ღმერთისგან.
აღარასოდეს შემოვბრუნდები. აღარ მოვსინჯავ კუნთებს. არ ავანთებ სინათლეს შენი ბრმა ლაქებისკენ. აღარ ვიკითხავ დროს მელასაგან მოტყუებული ბავშვივით.
ძვირფასო, არ მაინტერესებს როგორ დავილექე შენს ნათელ ფიქრებში.
ფაქტი (ბევრია) ერთია: ვჩქარობ და სულ ვაგვიანებ. ისევ ვცახცახებ როცა მირეკავ. ყოველ დღე ჯანდაბასავით მრუდდება გზა. ჩემი სხეული თავისთავადი ისტორიაა სამყაროს ტკივილსა და დიდებაზე.
აღარ მაინტერესებს–მეთქი როგორ ხარ? ისევ აიკიდე თუ არა ზამთრის სურდო. მივყვები კელაპტრის შუქებს. გავდივარ გვიან ქუჩებში, ვსეირნობ. ვეღარ ვპოულობ სანთლით საძებარ შენნაირებს და თითქოს ვიშლები. დალუქულია!!!
ერთ დღესაც, ვიღაც გაგიყრის ხელს ხელში და აღარ გაგახსენდება ჩვენი მარტივი ნატვრებივით ადვილად დავიწყებული ნაბიჯების ხმა.
დაე, იყოს ყველაფერი შენი რიგ–რიგობით ნამღერი კუპლეტებივით გაშლილი.
ისე, კი დიდი სიამოვნებით გავკრავდი ახლა ასანთს. შევასრულებდი დიდი ხნის წინ მოცემულ პირობას. მერე მოვიდოდი შენთან მხრებში გამართული. თვალებს გაგისწორებდი და ამაყად გეტყოდი: "ყველა ხიდი დამწვარია".
არა! გატყუებ! შენთვის არანაირი პირობა არ მომიცია.
ჰოდა, ჯანდაბამდეც გზა გქონია, მერსედეს. შენი რძისფერი ხელები და ჩემი ქვები აღწევენ ზენიტს.
არ ვიცი ამას ოდესმე თუ წაიკითხავ. არ ვიცი მიხვდები თუ არა, რომ ეს ყველაფერი ჩვენს ბენგალური ცეცხლივით ჩაშუშხუნებას ჰგავს. არ ვიცი დაგენანება თუ არა დღეები, რომლებიც უნდა გაგვევლო ერთად. სიტყვები, რომლებიც უნდა გვეთქვა ერთმანეთისთვის. მთავარი უბედურება იცი რაშია?! – საერთოდ აზრზეც არ ვარ რისი თქმა მინდა ამ ყველაფრით. ან რა აზრი აქვს, ან რა კვანძი უნდა გახსნას, ან რა ზე–ამოცანა უნდა ამოხსნას, მაგრამ ზოგჯერ ჰომ სულ ერთია ვინაა შენს გვერდით. მთავარია იყოს, გიმაგრებდეს ზურგს, ერქვას შენი "კრიშა", საკაიფოდ გაწყობდეს "ფირმაში" და მაინცდამაინც მაშინ არ იცინოდეს, როცა შენ ტირი. დანარჩენი უკვე სულ ერთია.
