ასე ახლოს, როგორც შენ.
ჩემს მხარზე გიდევს თავი და ცდილობ რაღაც უჩვეულო მაგრძნობინო, რომელიც აშკარად არ გამოგდის.
ვზივართ უბრალო მიკრო ავტობუსში და გაურკვეველი პუნქტიდან ისევ თბილისისკენ მოვემართებით. მძღოლი ცდილობს "მარშუტკა" ისე "იხმაროს", როგორც ხელთათმანი, მაგრამ იმასაც შენსავით არ გამოსდის. ტრანსპორტში დგას შემჭკნარი კომბოსტოს, დამდნარი შოკოლადის, დამპალი კარტოფილის სუნი.
ჩვენი "წასვლა" არ შედგა, რადგან ორივე უკან ვბრუნდებით. ეს მეც კარგად ვიცი და შენც!
რაღაც უღონო გაფართხალება და თითქოს მაჯაზე შენს თბილ გულისფეთქვას ვგრძნობ. თითები ცხელი გაქვს. ახლა უკვე საფეთქელზე მადებ გრძელთმიან თავს და ჩემს ფურცლებს ჩამოჰყურებ:
- თვალების დამუღამებას სწავლობ? - მეკითხები ჩემს ნახატებზე.
- როგორც ხედავ.
მელანქოლია მეძალება გულის არევამდე, თითქოს შერცხვენილი ვარ, დაკარგული, გულაჩუყებული, იარაღის მსგავსად საცრემლე ჯირკვლებ-გადატენილი.
მეწამული მიწის სუნი ასდის შენს თმას და იბადება კითხვა: "ახლა საკუთარი თავის ვერშეცნობა იქნებოდა, ჰაა?".....
ზუსტად ასე, გაუნძრევლად იწყებ თამაშს ჩემს მხარზე და თვალს თამამად აპარებ ფრაზებისკენ, სიტყვებისკენ. გვერდით ვიღაც ქალი საათს გეკითხება, შენ უშნოდ სწორდები, მარცხენა ლოყაზე ჩემი მხრებისა და ლავიწის შეჭმუჭნული კვალი გატყვია.
25 წუთის შემდეგ.
გატყუებ, რომ მძინავს. მზის სხივები სახეზე მითამაშებს. შენ თითქოს ჩემს აზრებს კითხულობ და ოდნავ ხმამაღლა ამბობ:
- ამ ფანჯრებს ფარდები არ უნდა?..
"ჰეჰ", მეღიმება, ფართო მაქვს ფანტაზიის არეალი. რასაც მინდა იმას გიზავ. თავს მოგკვეთ, ტყვიას გესვრი, ლინჩის წესით გაგასამართლებ.
მე კი, მახსენდები 2 დღის წინ დიდი მუხის ხეს ჩახუტებული, თვალდახუჭული. თითქოს მთელი სამყაროს ორგანულ-ცხოველური შემადგენელი იყავი, ხის შემადგენელი ნაწილი.
მაშინ გამიჭირდა შენი მიმიკების აღქმა და შეგეშვი.
ახლა აქ ვართ. შენ ჩემს მარჯვნივ ზიხარ და უმარტივესი ზრუნვებით ცდილობ მაგრძნობინო რაღაც უჩვეულო, რომელიც არც ახლა არ გამოგდის.
ალბათ ეს დღეები წვრილმანი ნატვრებივით დაგავიწყდება, ამიტომ თვალს ვახელ და გეუბნები:
- იცი? ასე მგონია ახლა ვიტირებ. აი თავისით წამოვა ცრემლები.
- გული აგიჩუყდა?
- არა. დავიგრუზე.
- რატომ, რომ ვერ წავედით?
- უბრალოდ, ისევ იქ ვბრუნდებით, საიდანაც დავიწყეთ.
შენ აღარაფერი მიპასუხე და მეც ჩავთვალე, რომ ყელში ამოგიყვანე ეს ჩემი მრავლისმთქმელი მზერები, გოდებები, ფიქრები. თავი მოგაბეზრე, გული გაგიწყალე,
შ ე გ ა ღ ო ნ ე.
მერე წარმოვიდგინე ისევ მუდამ აპრილისმომლოდინე ზეთისხილის ჭალები, ოქროსფერი ყანები, მთაზე ამოსული მერცხლების უმშვიდესი ბუდე. ამით თითქოს 1 ნაბიჯით გადაგისწარი და კარში გავედი...
