განცხადება #911.0

  გაზეთი XX

  რუბრიკა : დაკარგულები

  რედაქტორი და რუბრიკის ხელმძღვანელი: გ.ს.ტ

  

  გაზეთში პირველად ვწერ და ვღელავ. ხელები მიკანკალებს. თუმცა დარწმუნებული არც ვარ რომ ეს ჩემი პირველი განცხადებაა. იქნებ აქამდეც არაერთხელ მიმიმართავს ვინმესთვის, ანონიმურად მაინც. სამწუხაროდ არ ვიცი, არ მახსოვს. ახლაც ამიტომ ვწერ. ჩემს დაკარგულ მეხსიერებას ვეძებ. ნახევარ წელზე მეტია უშედეგოდ ვწვალობ, წელებზე ფეხს ვიდგამ. თავს ვაძალებ. მაინც იძულებული გავხდი, საჯაროდ განვაცხადო.

  ვიცი, რომ ძალიან გასაკვირია. ფაქტი პირდაპირ მიუნიშნებს ჩემს წინდაუხედაობას, მაგრამ ჩვენს დროში ხომ ყველაფერი შესაძლებელია?! ტვინის უკანასკნელი კუნჭულით მახსოვს, რომ გუშინ ჩემმა მეზობელმა საკუთარი ნერვები გამოსდო ქუჩის კუთხესთან მდგომი საკიდის ხვეულას. ერთ წამში დაცვივდა თმა. რავიცი, იქნებ მეზობელი არც იყო.

  ჩემი მეხსიერება, სავარაუდოდ, ჭრელი უნდა იყოს. პირველი დანახვისთანავე მიხვდება კაცი, რომ მონატრება და სევდა სჭარბობს. ექიმები ამბობენ, არც ამნეზიაა და არც სკლეროზი. სავარაუდოდ, გადატვირთვაა. ან - არა. ზუსტად არ მახსოვს სად გამომეყო და დამშორდა, მაგრამ თვალებით მახსოვს სიმწვანე, სიმაღლე და ეშმაკის ბორბალი. სხვებისთვის ალბათ უცნობი და საშიში ფენომენია. არავისთვის მოუტანია სიკეთე. არც ჩემთვის. ამიტომაც ვჩქარობ, ვიპოვნო. მაინც მიჩვეული და შეგუებული მყავს. ნანახი და ღრმად ჩაბეჭდილი აქვს მკვდარი კატა და მთელი მუჭა დამწვარი ჭიამაიები. მუდამ მოლოდინის რეჟიმშია. ბოლო სიჩქარეზე დაყენებული მექანიზმივით ელის რაღაცას. თან რომ არც იღლება?! - სასაცილოა პირდაპირ. ოთხივე კუთხით კედლები აქვს შემოსაზღვრული. ეს ზუსტად მახსოვს, მე და მან ერთად შევქმენით. ჩვენი ერთგვარი გარიგებაა. მე მას (მოგონებებს) ვიცავ, ის - აღარ მრავლდება.

 მინასავითაა. სწრაფად იმსხვრევა, მაგრამ მისი ნამსხვრევები ბასრია და ღრმად შიგნით ჭრის. დამიჯერეთ, ვერაფერში წაგადგებათ მისი თქვენთან დატოვება. ზოგადსაკაცობრიო, მეცნიერულ ან ტექნოლოგიურ ცოდნას სულაც არ შეიცავს საკმარის დონეზე. პიროვნულია. მით უმეტეს, არც ჩემი პერსონაა დიდად საინტერესო. მხოლოდ ბლომად მხატვრული პროზის წიგნების, ამოჩემებული სიმღერის ტექსტების მარაგს ინახავს. (სულაც არ მინდა ყოველმა მეორე მპოვნელმა გამშიფროს).

  მასში ყველაზე მეტი, დავიწყების შიშია. ალბათ ეს ლოგიკურიცაა. ეშინია, რომ დაივიწყებს და ვეღარასდროს დაიბრუნებს ბავშვობის შავ-ნათელ ანარეკლებს. დაივიწყებს ყველა ამხდარ წინასწარმეტყველებას და ნაჭუჭივით ცარიელი გახდება. ბევრჯერ დაუმალავს (როცა საკუთარ თავსაც არ ვუტყდებოდი), რომ გასული დღეების, თვეების, წლების სანაცვლოდ გრანდიოზული შურისძიება სწყუროდა. არა, ასეთი ბოროტიც არ არის. მიუხედავად იმისა, რომ აბსოლუტური შესაძლებლობა ჰქონდა დაეკმაყოფილებინა სურვილები. ჩემს მეხსიერებას საოცრებათა ქვეყანაც შეიძლება ეწოდოს. ერთი შეხედვით, რომ გიზიდავს. ჰიპნოზით გაბამს. სინამდვილეში, ტყუილების, იმედგაცრუებების, დამსხვრეული პირობების, მონატრებების, უპასუხო სიყვარულის და დაკლებული სითბოს მორიგი სერიაა. ჰო, ცოტა მოსაბეზრებელიც. ამდენი გადატანილის შემდეგ დეფორმაციას კიდევ განიცდის.

  ადრე რომ დამეკარგა სასწრაფო წესით მოვძებნიდი სხვა ადამიანებისა და მის გამო. ჩვევა ჰქონდა: როგორც კი ახალ ორგანიზმს იგრძნობდა, წამში შემოახვევდა მარწუხებს. ისე ეკვროდა, როგორც ტკიპა და კარგად დამუშავებული ხრიკებით იმორჩილებდა. ცბიერიც იყო. ათგზის ნაცადი ფოლადივით ტყუილები ჰქონდა გამზადებული. სწორედ ჩვენმა შეცდომებმა დაგვიტოვეს საუკეთესო მოგონებებიც. მე რომ მეტი სიფრთხილე და გონიერება გამომეჩინა, სულ არ დავკარგავდი „თავს“, „მეორე მეს“, „მრავალგზის ეგოს“, „პარტნიორს კრიმინალში“. ახლა გახურებულ მუშაობაში ვიქნებოდით. არც თქვენ მოგაწყენდით თავს ამდენი ვედრებით და წუწუნით.

  ...მაგრამ ახლა მის გამო აღარ ვეძებ ასე გამწარებული. აღარ აქვს იმდენი ბრძოლის ძალა. ახლა ჩემს გამო ვეძებ. მის გარეშე არაფერი ვარ. ფუტურო, როგორც უბავშვო სახლი. უკაცო სოფელი. უყვავილო მდელო. უმზეო ცა და უვარსკვლავო ღამე. არ ვიცი რამდენად გასაგებად ვხსნი ჩვენს ადამიანურ დამოკიდებულებას მეხსიერებისადმი. იქნებ ამასობაში ჩემი სიტყვათა მარაგიც იკლებს?! დრო გადის და უფრო მშორდება. აი, რაღაც ისე რომ არა გაქვს. მოგონებები ამქვეყნად ყველაზე უფრო მნიშვნელოვანია. თუ ისინი არ გაქვს, - არაფერი გაქვს, არავინ ხარ.

...

  გთხოვთ, სადმე მსგავსი აღწერილობისა და ნიშნების უცნაურ სხეულს თუ წააწყდებით, შემატყობინოთ. მწვანე სახლში ვცხოვრობ რკინიგზასთან. თუმცა სადგურის სახელი და ნომერი არ მახსოვს. ისევ ამავე გაზეთის რედაქციით მოძებნა სჯობს. გახსოვდეთ, რომ მეჩქარება და ყოველი წამი გადამწყვეტია ჩემთვის. იმისათვის, რომ ჩემი ინდივიდი (იდენტობა) სულ არ წაიშალოს.

დიდი მადლობა წინასწარ.

პატივისცემით,

ა.რ.ა

ვ.ი.ნ

მაგრად მოხარშული საოცრებათა ქვეყანა

  ასე მგონია ათასწლოვანი ვარ.

  X-Y თაობა. დაბადებული მიღების და გაცემის საუკუნეში, სადაც ჯერ კიდევ ვერ შველიან კიბოს. ჩვენ ყველა გლობალურ თაობას გვეძახის. ცნობილი ვართ განსაკუთრებული უფლებებით და ნარცისიზმით. ზოგი ამბობს ამის მიზეზი, ჩვენი პირველობაა, სადაც ყველა ბავშვი იღებს თავის ნადავლს მხოლოდ იმიტომ, რომ მაგარი გამოჩნდეს. დანარჩენები ფიქრობენ, ამის მიზეზი სოციალური მედიაა, რომელიც საშუალებას გვაძლევს გამოვთქვათ აზრი უახლოეს მომავალზე, ან მთელი ქვეყნის დასანახად გამოვფინოთ ყოველი სენდვიჩის სურათი, რომელსაც ვჭამთ. თუმცა ეს ყველაფერი ჩვენი ცალმხრივი საზღვრის შტრიხია. გაშეშება და გაშიშვლება სამყაროს წინაშე. გულგრილი ტანჯვა.

  ვიცი. ყველა გზა ვცადე, რომ არაფერი მეგრძნო. წამლები, სასმელი. ტკივილის გასაქრობად. მინდოდა წამეშალა ყველა კვალი, რომელიც ჩემში ოდესმე დატოვეს. მინდოდა გამექრო ყველა, ვინც მიყვარდა და მივიღე მეგობრად, მათ კი არაფრად ჩამთვალეს. ჯანდაბა!!! მახსოვს როგორ გავხდი სკოლაში ჯგუფური დაცინვის, შეურაცხყოფის მსხვერპლი. ორი დღის შემდეგ კი, უკან დავბრუნდი. ისევ იმ კლასში, იმ ხალხთან, თითქოს არასდროს არაფერი მომხდარა. წესით, ჯოჯოხეთურად უნდა მტკენოდა, არა?! ხალხის უმეტესობა ვერ ეგუება ასეთ რაღაცებს. მე ჩემს თავს ვუთხარი: „მიდი, ცოტა ცივი ლიმონათი დალიე!!!“

  ყველაფერს დავთმობ რაც მაქვს, ან რაც შესაძლოა მქონდეს, რომ ისევ ვიგრძნო ტკივილი. მადლობა ღმერთს, რომ არსებობს შედარებები. სიკვდილის უპირატესობა იმაშია, რომ აღარ გჭირდება გამაფრთხილებელი იარლიყებისთვის ოფლის ღვრა. მერე სადღაც იმ ყავისფერ სითხეს მივაგენი, რომელსაც წამით მაინც უნდა შეეწყვიტა ყურში განუწყვეტელი ხმაური. ვფიქრობ, ეს ფსიქოსომატურია, რადგან ჩამომეწმინდა შერჩენილი ნაწილები. თავსაც აღარ ვგრძნობდი ისე საზიზღრად. ყველაფერი ვცადე: თვალები, ფრთები, სანამ ისეთ რაღაცას არ მივაგენი, რამაც მერლინ მენსონის შესახედაობა გამიქრო. ასე გაიწმინდა ყველაფერი. თავს ცუდად აღარ ვგრძნობ. საერთოდ აღარაფერს აღარ ვგრძნობ.

  ჩვენ გვგონია ტკივილი ყველაზე საშინელი შეგრძნებაა. პირიქით. რა შეიძლება იყოს იმაზე ცუდი ვიდრე ეს დაუსრულებელი სიჩუმე ჩემში. კვირეების მანძილზე არ ვჭამდი, ან ვჭამდი გიჟივით. მერე პერიოდული ბულიმიკივით დავრბოდი წინ და უკან. ახლა აღარ აქვს მნიშვნელობა დღე-ღამეში რამდენჯერ ვქეიფობ. მაინც ვეღარაფრით ვავსებ ამ ორმოს ჩემში. ყოველგვარი განსხვავებულობაც ხომ საერთო ძმობისათვის სახეში შეფურთხების ტოლფასია. აქ ასეა. ჩემთვისაც და ყველა ჩემნაირისთვისაც. მეტი აღარ შემიძლია. მგონი ვგიჟდები. რამე უნდა ვიღონო.

***

  მამა პატარა დრაკონს მეძახდა, რადგან ენერგიების უწყვეტი წყარო მქონდა. ძალიან მოძრავი ვიყავი. ჩვილის ჩვრების შემდეგ, ნამდვილი ტანსაცმელი მან ჩამაცვა. 3 წლამდე ჭერში ვყავდი გამოკიდებული პირსახოცით. საშინელი ტირილები მქონდა. უმიზეზო და ხმამაღალი. 3 წლის რომ გავხდი, ტირილი და მაგიდის გარშემო უაზრო სიარული შევწყვიტე და ხატვა დავიწყე. ამას მივუძღვენი მთელი ცხოვრებაც.

  13 წლის დაბადების დღეზე, როცა მე და მამა სამზარეულოში ვისხედით თეთრ სკამებზე, ის ეწეოდა და მე მაცივარზე აყუდებულ მესხურ ლავაშებს მივშტერებოდი, უცებ მითხრა, რომ თუკი ოდესმე საყვარელი საქმით ფულის შოვნას დავიწყებ, ის აღარასდროს იქნება საყვარელი საქმე. მერე თავზე ხელი გადამისვა და დამტოვა გაუგებრობით სავსე ოთახში. იმ წამს ვიფიქრე, რომ ძალით ვუყვარდი და არ უნდოდა ჩემი ბედნიერება. იმ კონკრეტულ წამამდე მეგონა, ოცნებები ხდება და გონებაზე ყოველთვის იმარჯვებს გული.

  6 თვის შემდეგ, მამამ მიგვატოვა. ვინ ტოვებს შვილებს 13 წლის ასაკში?! როცა თითქმის უკვე „გაზრდილი და ჩამოყალიბებული ხარ“. (არადა, მომდევნო პერიოდები უფრო გჭრდება). მატარებელში ავიდა. უკანაც გამოგვხედა მე და დედას რომ ვაცილებდით და ვსო. თვალით აღარ მინახავს. გვიან, როცა დედამ ეს ამბავი გააანალიზა, პანიკური შოკი დაეწყო. რატომღაც შეუყვარდა სმა, ყვირილი. თვალებში სიგიჟის სინათლე ჩაუდგა. აღარავინ და არაფერი უნდოდა. იმ პერიოდში მეც დედასავით მარტოდ დავრჩი. არ ვიცი, არაფერს ვგრძნობდი. ჩემს უფროს ძმას ოჯახი ყავდა და შედარებით ნაკლებად შეეხო ამ თემას. მან იდეალურ ოჯახში გამოილია 13 და მომდევნო წლებიც. გადმოცემებით ვიცი, როგორ დაჰყავდა მამას მთებში ექსკურსიებზე და უკან დაბრუნებულებს როგორ ახვედრებდა დედა თავისი ხელით გამომცხვარ ჩიტის რძეებს.

  წლები გავიდა. თავისით და ერთფეროვნად. მივეჩვიე ყველაფრის იდეალურად კეთებას, იდეალურად ფიქრს და საუბარს. გრძნობით - არაფერს. არ ვიცი რატომ. 16 წლის ვიყავი, როცა პირველად და რეალურად აღვიქვი - გოგო ვარ. გრძელი თმით, ცისფერი თვალებით და მოკლე თითებით. უკანასკნელ 1 წელში ორი სკოლა გამოვიცვალე. რამდენი შემოთავაზებაც მივიღე გადასვლაზე, იმდენს დავთანხმდი. არსად ყოფილა ადვილი. არსად შემმსუბუქებია ყოფნა. 17 წლისამ უნივერსიტეტში ჩავაბარე და შედარებით მეტი თავისუფლება ვიგრძენი. გარკვეულ ჩარჩოებს გავცდი და უმრავლესობა კომპლექსი დავძლიე. სხვა ყველაფერი იგივე დარჩა.

  წასვლიდან 7 წლის შემდეგ მამაც დაბრუნდა. ყველას გაუხარდა. იგივე მატარებლის სადგურში დავხვდით. დედა სიხარულისაგან პირს ვერ ხურავდა. მარტო მე ვიყავი გაუგებრობაში. ვიცოდი, რომ მისი ყოფნა არაფერს შემიცვლიდა. მივეჩვიე უმისობას. დროთა განმავლობაში ამაშიც დავრწმუნდი. გამუდმებით ვჩხუბობდით, ვკამათობდით. სანამ საბოლოოდ არ დავრწმუნდი , რომ მისი უსიყვარულობა ცალმხრივი სულაც არ იყო.

  ამ გამორკვევებმა საბოლოოდ მაქცია იმ ორგანიზმად, რომელიც სინამდვილეში მექანიზმი უფროა. შეგრძნების ნული დონე, მეტი ირონია და სითავხედე. სხვაგვარი ყოფა არც ისე კარგია. უფრო მეტიც. ეს ერთგვარი შიშის, ამბიციების, ღალატის, სისუსტის და ცბიერების კისტაა, რომელიც იწვევს ძრწოლას. ეს უკანასკნელი ყველაზე ცუდია. ძრწოლა - შოკია. სრული დაბრმავების წამი. მას სილამაზის ნატამალიც არ ახლავს. ასეთ დროს მოსალოდნელი უცნობი მოვლენისგან მომდინარე მკვეთრი განათების გარდა არაფერი ჩანს. ნაღველი პირიქით, - მოსალოდნელის ცოდნას გულისხმობს. ძრწოლის სინათლეც კარგავს სიმკვეთრეს. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, რომ არა ვარ ვალდებული გავმრავლდე. ეს ერთპიროვნული მთავარი რწმენის გადამღერებაა და არ გულისხმობს ყოფის უპირობოდ მიღებას. (ყველა გაგებით!!!)

  ერთადერთი, რაც ჩემში ემოციას იწვევს, ჩემი სიზმარია. როცა მომავალ ცხოვრებაში ატამი ვიქნები. ასეთი რამეების მჯერა. მჯერა, რომ ყველაზე მწიფე და წვნიანი ატამი ვიქნები. ხის კენწეროში, მოსაწყვეტად ძნელი. ვიბზრიალებ ჩემს ყუნწზე, სანამ ზედმეტი სიმწიფისგან არ დავლპები. ცაში ვარსკვლავებს დავთვლი და მეზობელი სახლიდან გამომავალ ბლუზს მოვუსმენ.