ჩემო ძვირვასო მეგობარო ლენა ჯი.
გწერ წერილს, რომელსაც სავარაუდოდ ვერასოდეს წაიკითხავ. სწორედ ეს მიზეზი მათამამებს უფრო და უფრო.
გვირილ, შენ ახლა სადღაც დასავლეთში ხარ. ორივე შორს ვართ ჩვენი ქვეყნისგან. მე შენამდე ოკეანე მაშორებს, შენ - ვიზა.
ვზივარ ახლა ჩაბნელებულ ოთახში და სანთლის შუქზე გწერ. ეს ის სანთელია, სულ ჩანთით რომ დამაქვს 90-იანი წლებისაგან აკიდებული "უშუქობის" შიშით.
იცი, გვირილ, როცა შენ ვერ იტევდი სინათლეს და ჟონავდი ვარსკვლავებად, როცა შენსავე ნაფეხურებზე იზრდებოდა შენნაირი ყვითელგულა გვირილები, მე მაშინ ვეუცხოვე ადამიანებს და გამრიყეს.
როცა მარტოობით სულს ვღაფავდი, ვტიროდი და მეგონა, რომ თუკი ვიტირებდი არ მოვკვდებოდი, არ მოვკვდი!
იცი, გვირილ, თუ არ ვჩანვარ, ეს არც ჩემი ბრალია და არც არავისი.
მივხვდი, რომ თუ გინდა ადამიანები ზამთარშიც გეყოს, შემოდგომაზე უნდა დააკონსერვო.
... და რა ხდება ახლა?...
ახლა ჩემი სუნთქვა ზედმეტად ჩუმია. უჩარჩოობა უკვე საზღვარს გასცდა და თოჯინებმაც შემაქციეს ზურგი. ახლა შენ შენი ცხოვრებით სუნთქავ. მე კიდევ შეგნებულად არ ვალაგებ უსწორმასწოროდ მიყრილ ადამიანებს, სულ ცარიელიც რომ არ მეგონოს ჩემივე სული.
ეს ღამეც სხვებივით რომ არ დაიკარგოს, მხოლოდ სიჩუმეს წვიმაში შევერევი.
წვიმა ხომ ზეციდან მორბის?!...
სიგიჟეა.
მე უკვე აღარავინ მიჯერებს, გვირილ!
ჩემზე ამბობენ, რომ მხოლოდ მთვარეების თვლა ვიცი გუბეებში და... ზეცის ხედვა ლურჯ ფერებში.
ლურჯი, გვირილ. შენ ხომ გიყვარს ლურჯი და შენი გამოგონილი სილურჯეები.
უკაცრიელი რომ არ მეჩვენოს სამყარო - სიჩუმე შევიყვარე "ლენ"!!!
ლონდონი. 2010.
R.
