დაუმთავრებელი პოსტი.

ყველა ამბავს თავისი მუსიკა აქვს. ამისი თეთრი მუსიკაა. ამის თქმა აუცილებელია, რადგან თეთრი მუსიკა უცნაური მუსიკაა, ხანდახან საგონებელში ჩამგდებიც: ის მშვიდად უნდა დაუკრა და ნელა იცეკვო. თუ კარგადაა შესრულებული, ასე გგონია, სიჩუმეს უსმენ; ამ მუსიკაზე მოცეკვავეები ღმერთებს გვანან: უყურებ და გგონია, რომ არც კი იძვრიან. საშინლად რთულია თეთრი მუსიკა. ვერასდროს გაიგებ, რა მოხდა.

ეს ერთ-ერთი იმ ცხოვრებისეული კროსვორდთაგანია, რომლის ამოსახსნელადაც ჯობს ტვინი არ დაძაბო, იმიტომ, რომ მაინც ვერაფერს მოუხერხებ: როდესაც ნახატი ძირს ეცემა, როდესაც დილით იღვიძებ და ხვდები, რომ აღარ გიყვარს, როდესაც გაზეთს გადაშლი და წაიკითხავ, რომ ომი დაიწყო, როდესაც მატარებელს ხედავ და ფიქრობ, აქედან უნდა აახვიო, როდესაც სარკეში ჩაიხედები და აღმოაჩენ, რომ დაბერდი, ყველაფერს მოაშორებ თვალს და იტყვი: "მე ამ გემიდან მალე ჩავალ"..

დავშრი...

დღეს ვფიქრობდი ყველაზე: მაშკაზე, გაგაზე, ნატალიაზე, ნენესა და მის ცოლიან პროკურორზე, დინაზე, ჯენიზე, კანცელარისტზეც და ევაზე...

ბოლოს მივხვდი, რომ კარგი ვქენი როცა თავი დავანებე იმ თეთრი ლექსების წერას :) ...

ამით, ნაწილობრივ, სამყაროც "ვიხსენი", მგონი..

დღე მეექვსე.....

- სიზმარში შევცურე და მთელი არსებით მივენდე დინებას...

წყალი იყო ყველაზე მზისფერი და ზედ ნაცრისფერი ნისლები ეკიდა ცრემლებად... სიზმრისხელა ზღვამ ტანი გამინორჩა. მკერდსა და მკლავებზე დამიწყო ტალღებმა ლოკვა. მერე ვიგრძენი, რომ იქ, შორს მწვანე შუქი მიცქერდა აუხდენელ ოცნებად. ზღვასაც უფრო მოვუნდი და ფეხქვეშ ფსკერი გამომიცალა..

თან თითქოს მე ვიყავი ყველაფერი: მზისფერი ზღვაც, ნაცრისფერი ცრემლნისლები და მწვანე შუქი... მე ვტივტივებდი ჩემს თავზე და მე ვუცქერდი ჩემს თავს ყველაზე მწვანედ.

ირგვლივ კი, სამყარო იყო ყველაზე ბნელი და სუბიექტური, მიკერძოვებული და ხარბი..შევცურე ყველაზე შორს..

და ვინატრე ცის გახსნა, იქიდან ნათელი შუქის ჩემზე მოფენა და ფრთების შესხმა ! მერე სიზმარმა ჩემი ზღვა თავი დიდ, მწვანე მდელოდ მიქცია. ისეთი ნამდვილი, ახლად ნახანძრალი და აღდგენილი, ისეთი რეალური ვიყავი, რომ....

მივრბოდი და ვგრძნობდი როგორ ვენანებოდი ჩემ მიერ ფეხდაბიჯებულ და გათელილ ყოველ ბალახს... ვენანებოდი მთელს სამყაროს, რომელიც თითქოსდა იყო ჩემიც... გვერდით ჩავურბინე ზამბარათმიან გოგოს, ჩემს ინგლისურის მასწავლებელს, მეზობლის უსახურ ორცხობილებს, დევ-გმირებს და გვირაბისბოლოს სინათლე რომ გამოჩნდება ჰოლმე, ისე გამოჩნდა ერთი ბიჭი, რომლისთვისაც პირველად უნდა მეკოცნა და რომელსაც უნდა მოეპარა ჩემი სასიყვარულო ტაბუ....

ბიჭი ნერწყვს მძიმედ ყლაპავდა, ჩემი ლოდინით დაღლილი ქრონიკულად, ხმის ჩახლეჩით ახველებდა. იყო სრულიად უბრალო სიზმრის მოქალაქე, მაგრამ ჩემი სიცხადის გუშაგი, ჩემი მუდამაპრილისმომლოდინე ზეთისხილის ჭალები.... კოცნაც ისეთი რეალური იყო, სველი და რბილი, როგორც აორთქლილი წყლის საცავად ქცეული ღრუბლის ხროვა !

სულ უფრო ახლოს იყო აუხდენელოცნებად ქცეული მწვანე შუქი. ყველაზე პარიზული, წითელი ქოლგისმაგვარი და ეიფელიდან გაფრენილი, გეღარ დასაბრუნებელი ბუშტები ! აზოტგაჟღენთილი, კოსმოსში გასახეთქი ჩემი იასამ.ნიი.სფერი კაბა შემომებერა, დამრგვალდა.. მერე ამიტანა ზევით, ამაფრინა... საიდანღაც ცისარტყელა გამოჩნდა უწვიმარ ცაზე. ფრთაშეუსხმული მივფრინავდი და თითქოს მივაბიჯებდი ცაში....

....და აიი, ჩავეშვი იმ მწვანე სიმშვიდეში, ზღვის გადაღმა, მდელოს იქით რომ მელოდა და მიცქერდა ზანტად, ხარბად და მოუზარებლად ! კაბა ჩაიჩუტა, არარსებული ფრთებიც წამერთვა... სამვარსკვლავიანი დავაბიჯებდი დიდ სიმშვიდეში, ჭრაქივით ბრიალებდა ლამპიონი. უეჭველი ტრიუმფი მელოდა, თუკი გვირაბისბოლო სინათლე კვლავაც აელვარდებოდა...

....მე მეგონა ერთ, დიდ ფორთოხლის ორგანიიძაციაში ვიმყოფებოდი და თურმე მორგივით გაყინული გუბე ყოფილა, ორღობეში გაჩხერილი მთვარით...

.....

გამეღვიძა..... მივხვდი, რომ ამწამს ყველაზე ფერადი ღამე მქონდა და ვიგრძენი, ეს ღამეები არ შეწყდებოდნენ, არამედ სერიებად განაგრძნობდნენ ჩემს მონუსხვას... მე კი, დაჰიპნოზებული, აკიდებული მატხოვარივით დავედევნები მომავალშიც იმ ჭლექიან ბიჭს... მას ჰომ ჩემი გულის ნახევარი აქვს?!.....

Just a note to say Hi ..

მოკლედ, ესეც ახალი ბლოგი..

იყო კითხვები: "რატომ არ გაქვს?!"..

თხოვნები: "გააკეთე, რაა"..

..და მოთხოვნები: "გააკეთე-მეთქი"....

ჰოდა ასე...

იმედია ახლა სახეზეც შეგატყობთ კმაყოფილებაას :)