ყველა ამბავს თავისი მუსიკა აქვს. ამისი თეთრი მუსიკაა. ამის თქმა აუცილებელია, რადგან თეთრი მუსიკა უცნაური მუსიკაა, ხანდახან საგონებელში ჩამგდებიც: ის მშვიდად უნდა დაუკრა და ნელა იცეკვო. თუ კარგადაა შესრულებული, ასე გგონია, სიჩუმეს უსმენ; ამ მუსიკაზე მოცეკვავეები ღმერთებს გვანან: უყურებ და გგონია, რომ არც კი იძვრიან. საშინლად რთულია თეთრი მუსიკა. ვერასდროს გაიგებ, რა მოხდა.
ეს ერთ-ერთი იმ ცხოვრებისეული კროსვორდთაგანია, რომლის ამოსახსნელადაც ჯობს ტვინი არ დაძაბო, იმიტომ, რომ მაინც ვერაფერს მოუხერხებ: როდესაც ნახატი ძირს ეცემა, როდესაც დილით იღვიძებ და ხვდები, რომ აღარ გიყვარს, როდესაც გაზეთს გადაშლი და წაიკითხავ, რომ ომი დაიწყო, როდესაც მატარებელს ხედავ და ფიქრობ, აქედან უნდა აახვიო, როდესაც სარკეში ჩაიხედები და აღმოაჩენ, რომ დაბერდი, ყველაფერს მოაშორებ თვალს და იტყვი: "მე ამ გემიდან მალე ჩავალ"..
დავშრი...
დღეს ვფიქრობდი ყველაზე: მაშკაზე, გაგაზე, ნატალიაზე, ნენესა და მის ცოლიან პროკურორზე, დინაზე, ჯენიზე, კანცელარისტზეც და ევაზე...
ბოლოს მივხვდი, რომ კარგი ვქენი როცა თავი დავანებე იმ თეთრი ლექსების წერას :) ...
ამით, ნაწილობრივ, სამყაროც "ვიხსენი", მგონი..
