ძნელია სხვის სხეულში საკუთარი თავის პოვნა.. მაგრამ თუ ეს ერთხელ მაინც გამოგივიდა, მერე იმ-ადამიან-დამოკიდებული ხდები. გგონია რომ სამყაროს ყველა ძალა შენ გეკუთვნის, გგონია, რომ შენს ერთიბეწო მუჭში ცისარტყელის შვიდივე ფერმა მოიყარა თავი.
მაშინ ხდები თითქოს სრულყოფილი ყველას სიტყვის ყველა ბრუნვაში.
ესეთი პერიოდი ყველასთან დგება. ჰოდა, ჩემმაც არ დააყოვნა.
...
როცხვებს არ დავაწერ როცა მოხდა ეს ამბავი, იმიტომ, რომ ისინი მთავარი დამძველებელი და გამხუნებელია.
მოკლედ, ის ჩემს გრძელ თმებს თითებზე იხვევდა, ზოგჯერ შუაზე ყოფდა და წნავდა. თან მატანდა გამხმარ ბალახებს და ფოთლებს. მას ყველაზე გრძელი და გამოყვანილი თითები ჰქონდა. ის იდგა ზურგით ქარისკენ და სახით ჩემსკენ. იდგა ჩიტების ხმაურში,ზამთარშიც, გადახრილ ხეებში და ზოგჯერ განიცდიდა ჩემს მაგივრადაც, იბადებოდა ჩემს მაგივრადაც, ივსებოდა ჩემს მაგივრადაც.
თვალებში პროფილიდან მოუჩანდა სიცარიელეები და შინაგანი წაგრძელებებით ძველი ფილმის ძველ მსახიობს გავდა, კადრებად დაჭრილს.
..
მე მას წერილებს ვწერდი. წერილებში იყო ლექსებიც ზოგჯერ.
ის ამ წერილებს ჯერ კითხულობდა, მერე გადაწერდა და სხვას სჩუქნიდა, ისე თითქოს მისი დაწერილი ყოფილიყო.. ასე ვგრძელდებოდით მარადიულად.
მე ვერ ვიტანდი განშორებებს, ვერც ის.. ახლაც ასეა.
ამიტომაც ჩაკიდა ხელი თავის ყველა "მეს" და "გარდაიცვალა"...
