ასე მგონია
ათასწლოვანი ვარ.
X-Y თაობა. დაბადებული მიღების და გაცემის საუკუნეში,
სადაც ჯერ კიდევ ვერ შველიან კიბოს. ჩვენ ყველა გლობალურ თაობას გვეძახის. ცნობილი
ვართ განსაკუთრებული უფლებებით და ნარცისიზმით. ზოგი ამბობს
ამის მიზეზი, ჩვენი პირველობაა, სადაც ყველა ბავშვი იღებს თავის ნადავლს მხოლოდ იმიტომ,
რომ მაგარი გამოჩნდეს. დანარჩენები ფიქრობენ, ამის მიზეზი სოციალური მედიაა, რომელიც
საშუალებას გვაძლევს გამოვთქვათ აზრი უახლოეს მომავალზე, ან მთელი ქვეყნის დასანახად
გამოვფინოთ ყოველი სენდვიჩის სურათი, რომელსაც ვჭამთ. თუმცა ეს ყველაფერი ჩვენი ცალმხრივი
საზღვრის შტრიხია. გაშეშება და გაშიშვლება სამყაროს წინაშე. გულგრილი ტანჯვა.
ვიცი. ყველა
გზა ვცადე, რომ არაფერი მეგრძნო. წამლები, სასმელი. ტკივილის გასაქრობად. მინდოდა წამეშალა
ყველა კვალი, რომელიც ჩემში ოდესმე დატოვეს. მინდოდა გამექრო ყველა, ვინც მიყვარდა
და მივიღე მეგობრად, მათ კი არაფრად ჩამთვალეს. ჯანდაბა!!! მახსოვს როგორ გავხდი სკოლაში
ჯგუფური დაცინვის, შეურაცხყოფის მსხვერპლი. ორი დღის შემდეგ კი, უკან დავბრუნდი. ისევ
იმ კლასში, იმ ხალხთან, თითქოს არასდროს არაფერი მომხდარა. წესით, ჯოჯოხეთურად უნდა
მტკენოდა, არა?! ხალხის უმეტესობა ვერ ეგუება ასეთ რაღაცებს. მე ჩემს თავს ვუთხარი:
„მიდი, ცოტა ცივი ლიმონათი დალიე!!!“
ყველაფერს
დავთმობ რაც მაქვს, ან რაც შესაძლოა მქონდეს, რომ ისევ ვიგრძნო ტკივილი. მადლობა ღმერთს,
რომ არსებობს შედარებები. სიკვდილის უპირატესობა იმაშია, რომ აღარ გჭირდება გამაფრთხილებელი
იარლიყებისთვის ოფლის ღვრა. მერე სადღაც იმ ყავისფერ სითხეს მივაგენი, რომელსაც წამით
მაინც უნდა შეეწყვიტა ყურში განუწყვეტელი ხმაური. ვფიქრობ, ეს ფსიქოსომატურია, რადგან
ჩამომეწმინდა შერჩენილი ნაწილები. თავსაც აღარ ვგრძნობდი ისე საზიზღრად. ყველაფერი
ვცადე: თვალები, ფრთები, სანამ ისეთ რაღაცას არ მივაგენი, რამაც მერლინ მენსონის შესახედაობა
გამიქრო. ასე გაიწმინდა ყველაფერი. თავს ცუდად აღარ ვგრძნობ. საერთოდ აღარაფერს აღარ
ვგრძნობ.
ჩვენ გვგონია
ტკივილი ყველაზე საშინელი შეგრძნებაა. პირიქით. რა შეიძლება იყოს იმაზე ცუდი ვიდრე
ეს დაუსრულებელი სიჩუმე ჩემში. კვირეების მანძილზე არ ვჭამდი, ან ვჭამდი გიჟივით. მერე
პერიოდული ბულიმიკივით დავრბოდი წინ და უკან. ახლა აღარ აქვს მნიშვნელობა დღე-ღამეში
რამდენჯერ ვქეიფობ. მაინც ვეღარაფრით ვავსებ ამ ორმოს ჩემში. ყოველგვარი განსხვავებულობაც
ხომ საერთო ძმობისათვის სახეში შეფურთხების ტოლფასია. აქ ასეა. ჩემთვისაც და ყველა
ჩემნაირისთვისაც. მეტი აღარ შემიძლია. მგონი ვგიჟდები. რამე უნდა ვიღონო.
***
მამა პატარა
დრაკონს მეძახდა, რადგან ენერგიების უწყვეტი წყარო მქონდა. ძალიან მოძრავი ვიყავი.
ჩვილის ჩვრების შემდეგ, ნამდვილი ტანსაცმელი მან ჩამაცვა. 3 წლამდე ჭერში ვყავდი გამოკიდებული
პირსახოცით. საშინელი ტირილები მქონდა. უმიზეზო და ხმამაღალი. 3 წლის რომ გავხდი, ტირილი
და მაგიდის გარშემო უაზრო სიარული შევწყვიტე და ხატვა დავიწყე. ამას მივუძღვენი მთელი
ცხოვრებაც.
13 წლის დაბადების
დღეზე, როცა მე და მამა სამზარეულოში ვისხედით თეთრ სკამებზე, ის ეწეოდა და მე მაცივარზე
აყუდებულ მესხურ ლავაშებს მივშტერებოდი, უცებ მითხრა, რომ თუკი ოდესმე საყვარელი საქმით
ფულის შოვნას დავიწყებ, ის აღარასდროს იქნება საყვარელი საქმე. მერე თავზე ხელი გადამისვა
და დამტოვა გაუგებრობით სავსე ოთახში. იმ წამს ვიფიქრე, რომ ძალით ვუყვარდი და არ უნდოდა
ჩემი ბედნიერება. იმ კონკრეტულ წამამდე მეგონა, ოცნებები ხდება და გონებაზე ყოველთვის
იმარჯვებს გული.
6 თვის შემდეგ,
მამამ მიგვატოვა. ვინ ტოვებს შვილებს 13 წლის ასაკში?! როცა თითქმის უკვე „გაზრდილი
და ჩამოყალიბებული ხარ“. (არადა, მომდევნო პერიოდები უფრო გჭრდება). მატარებელში ავიდა.
უკანაც გამოგვხედა მე და დედას რომ ვაცილებდით და ვსო. თვალით აღარ მინახავს. გვიან,
როცა დედამ ეს ამბავი გააანალიზა, პანიკური შოკი დაეწყო. რატომღაც შეუყვარდა სმა, ყვირილი.
თვალებში სიგიჟის სინათლე ჩაუდგა. აღარავინ და არაფერი უნდოდა. იმ პერიოდში მეც დედასავით
მარტოდ დავრჩი. არ ვიცი, არაფერს ვგრძნობდი. ჩემს უფროს ძმას ოჯახი ყავდა და შედარებით
ნაკლებად შეეხო ამ თემას. მან იდეალურ ოჯახში გამოილია 13 და მომდევნო წლებიც. გადმოცემებით
ვიცი, როგორ დაჰყავდა მამას მთებში ექსკურსიებზე და უკან დაბრუნებულებს როგორ ახვედრებდა
დედა თავისი ხელით გამომცხვარ ჩიტის რძეებს.
წლები გავიდა.
თავისით და ერთფეროვნად. მივეჩვიე ყველაფრის იდეალურად კეთებას, იდეალურად ფიქრს და
საუბარს. გრძნობით - არაფერს. არ ვიცი რატომ. 16 წლის ვიყავი, როცა პირველად და რეალურად
აღვიქვი - გოგო ვარ. გრძელი თმით, ცისფერი თვალებით და მოკლე თითებით. უკანასკნელ
1 წელში ორი სკოლა გამოვიცვალე. რამდენი შემოთავაზებაც მივიღე გადასვლაზე, იმდენს დავთანხმდი.
არსად ყოფილა ადვილი. არსად შემმსუბუქებია ყოფნა. 17 წლისამ უნივერსიტეტში ჩავაბარე
და შედარებით მეტი თავისუფლება ვიგრძენი. გარკვეულ ჩარჩოებს გავცდი და უმრავლესობა
კომპლექსი დავძლიე. სხვა ყველაფერი იგივე დარჩა.
წასვლიდან
7 წლის შემდეგ მამაც დაბრუნდა. ყველას გაუხარდა. იგივე მატარებლის სადგურში დავხვდით.
დედა სიხარულისაგან პირს ვერ ხურავდა. მარტო მე ვიყავი გაუგებრობაში. ვიცოდი, რომ მისი
ყოფნა არაფერს შემიცვლიდა. მივეჩვიე უმისობას. დროთა განმავლობაში ამაშიც დავრწმუნდი.
გამუდმებით ვჩხუბობდით, ვკამათობდით. სანამ საბოლოოდ არ დავრწმუნდი , რომ მისი უსიყვარულობა
ცალმხრივი სულაც არ იყო.
ამ გამორკვევებმა
საბოლოოდ მაქცია იმ ორგანიზმად, რომელიც სინამდვილეში მექანიზმი უფროა. შეგრძნების
ნული დონე, მეტი ირონია და სითავხედე. სხვაგვარი ყოფა არც ისე კარგია. უფრო მეტიც.
ეს ერთგვარი შიშის, ამბიციების, ღალატის, სისუსტის და ცბიერების კისტაა, რომელიც იწვევს
ძრწოლას. ეს უკანასკნელი ყველაზე ცუდია. ძრწოლა - შოკია. სრული დაბრმავების წამი. მას
სილამაზის ნატამალიც არ ახლავს. ასეთ დროს მოსალოდნელი უცნობი მოვლენისგან მომდინარე
მკვეთრი განათების გარდა არაფერი ჩანს. ნაღველი პირიქით, - მოსალოდნელის ცოდნას გულისხმობს.
ძრწოლის სინათლეც კარგავს სიმკვეთრეს. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, რომ არა ვარ ვალდებული
გავმრავლდე. ეს ერთპიროვნული მთავარი რწმენის გადამღერებაა და არ გულისხმობს ყოფის
უპირობოდ მიღებას. (ყველა გაგებით!!!)
ერთადერთი,
რაც ჩემში ემოციას იწვევს, ჩემი სიზმარია. როცა მომავალ ცხოვრებაში ატამი ვიქნები.
ასეთი რამეების მჯერა. მჯერა, რომ ყველაზე მწიფე და წვნიანი ატამი ვიქნები. ხის კენწეროში,
მოსაწყვეტად ძნელი. ვიბზრიალებ ჩემს ყუნწზე, სანამ ზედმეტი სიმწიფისგან არ დავლპები.
ცაში ვარსკვლავებს დავთვლი და მეზობელი სახლიდან გამომავალ ბლუზს მოვუსმენ.
