ადრე წყალქვეშ დიდი პერიოდით შემეძლო სუნთქვის შეკავება.
ჩავიძირებოდი სადმე, პატარა აუზში. არაფერი მესმოდა, გარდა ჩემი საკუთარი გულისცემისა, რომელიც წყლის საწინააღმდეგო ექოს გამოსცემდა.
შემეძლო მთელი ცხოვრება ასე წყალქვეშ დავრჩენილიყავი რომ არა შეგრძნება, თითქოს ვიღაც იაფფასიან ადგილას მელოდებოდა.
როცა ვიღაც გელოდება შ ე ნ მყვინთავ აუზთან, აუცილებლად უნდა ამოხვიდე - "ჰაერზე"...
ერთ დღეს გავიღვიძებთ და მივხვდებით, რომ მთელი სამყარო გვეზიზღება. გვიჭირს "აქ" ყოფნა და ამიტომაც გავრბივართ. ყველაფერი, გარდა იმისა, რომ ჩავხედოთ საკუთარ თავს თვალებში და დავინახოთ ჩვენი თავი ისეთი, როგორებიც ვართ. თავიდან ვიცილებთ კითხვებს, თუ რატომ ვერ ვიტანთ საკუთარ თავს ასე ძალიან...
ხალხი ამბობს, რომ სიმართლე ათავისუფლებს, - ეს ტყუილია. სიმართლე ისაა, რომ ტყუილი გვიცავს, ტყუილი გვიცავს სიმართლისაგან...
ყველაზე მეტად (მე) რაც მინდა, ესაა ვიყო უჩინარი. ეს უბრალო მოთხოვნაა. სხვას არავის არ ითრევს, არ აბამს, არავის ეხება. როცა ოთახში ვინმესთან ერთად ვარ, თავს ისე ვგრძნობ თითქოს მხოლოდ ნახევარი ვარ. როცა ოთახში 2 უცხოა, მაშინ ჩემი მხოლოდ მესამედია. როცა ოთახში 3 ადამიანია, მე მეოთხედი ვარ, ხოლო როცა ხალხით გადაჭედილ ადგილას ვხვდები, თავს ისე ვგრძნობ, როგორც ა რ ა ა ვ ი ნ!!!...
იყო უჩინარი, არაა მსოფლიოში ყველაზე ცუდი რამ. შეიძლება ვერავინ შეგამჩნიოს, მაგრამ შენ შეგიძლია დაეხმარო სხვას დანახვაში....
ერმმმმ....
