არ შემიძლია არ აღვნიშნო, რომ ყველაზე მეტად შენ გეხერხება საკუთარ თავზე ისე ისაუბრო, რომ ამას ვერავინ მიხვდეს.
საკვირველია, მაგრამ გამოგდის..
ყველაზე მეტი შენი პირველია. ფრაზა, რომელიც ყველაფერს ამბობს. მზერა, რომელიც ყოველთვის გიტოვებს რაღაც კვალს. მუდმივი სითბო, რომელსაც ვერ შეცვლის სიცივე.
ეს შენი ხელებია.. თითები - თხელი, თვალების მსგავსი. უცნაური, ჰაერის ჩამბერი. ორფერი, როგორც შენი ტუჩები.
მყუდრო, საამო, როგორც სიმშვიდე. ბენიერება - შენივე გული.
მაცდურად აპეხილი თითები, როგორც შენივე თმის ბოლოები.
თხილისფერი თვალები..
რა უცნაურიც არ უნდა იყოს, შენ ერთადერთი ადამიანი ხარ, რომელსაც სიგიჟემდე მოსწონს თავისი ხელები.
ცხოვრებაშიც ალბათ ვერავინ ვერ დამემსგავსება ისე, როგორც "შენ"...
ალბათ იმიტომ, რომ მაინც ჩემი(ანი) ხარ. ერთის, მეორის...
ადრე ვფიქრობდი ჩემი შვილი-თქო (მომავალში), მაგრამ ახლა ვხვდები, რომ ეს სულ სხვაა.. აი, რაღაცნაირი!
შენნაირი სახეზე შეჭმუჭნული ღიმილივით, მარჯვნივ ლოყის გაჩვრეტასავით, წამებში, წუთებში, საათებში დატანილი ჟრუანტელებივით..
შენსავით (ალბათ) ვერავინ აბედნიერებს და შენსავით ვერავინ ტოვებს..
არავის ხელები ისე არ მოგენატრება (არასდროს), როგორც შენი, იმიტომ, რომ მხოლოდ შენია ასეთი, რძისფერი...
...და რომ კითხავ:
- საიდუმლოს გაგანდობ, გინდა?
შენ თავს დაუკრავ და თანხმობის გასამყარებლად შუბლს შუბლზე მიადებ.. მაგრამ ეს მხოლოდ 10 წლის შემდეგ..
ახლა, როცა სადღაც შორს მივდივარ (მე შენგან), ყველაფერი ლაგდება. ხელები ისე მჩატდება, მსუბუქი ხდება, მაგრამ ჭუჭყიანი.
ფიქრი...
მგონია, ვეღარ ვსუნთქავ, რომ ვიღუპები, ვკვდები. მერე, ვფიქრობ, უბრალოდ სახლში დავბრუნდები, ჩამოვირეცხავ ყველაფერს, დავისვენებ მთელი კვირა, დავივიწყებ რაც იყო.
უცებვე ვხვდები, მერე ვეღარ შევძლებ სახლიდან ისევ გასვლას.
.. მკითხავ:
- განმეორებულა თუ არა ეს კიდევ?...
მე გიპასუხებ:
- რა, შეგრძნება?..
უხერხული მზერით, უხერხულად შემოგიბრუნებ შეკითხვას:
- რას იზამდი რომ შემყვარებოდით?"
პასუხი:
- что угодна...
..მაგრამ ეს ყველაფერი 10 წლის შემდეგ.
ჯერ ყველაფერი ადრეა!!!
