მეც არ ვიცი ამ ყველაფერს ახლა რატომ ვწერ, თან ისე, როგორც ერთ ეგზემპლარიანი ამბავი.
როგორც წესი ამბის დასაწყისს ხომ ბოლოში იხსენებენ და ალბათ ამიტომ...
ზუსტად არც ვიცი ეს ყველაფერი როდის დამთავრდა.. ალბათ 20 წლის, ან 20 თვის ან 20 დღის წინ. ამ ყველაფრის ყველაზე ნივთიერ მტკიცებულებას რომ ვუყურებ, მარტო მაშინ იგრძობა დროის უშნო ცვლილება..
მახსოვს ადრე ვიღაცამ ჩემზე გკითხა:
- რას ნიშნავს როცა ის იღიმის?...
შენ უპასუხე:
- წარმოდგენა არ მაქვს!.
მე არ ვიცი ამ ყველაფერს როგორ ხსნის ფიზიკისა და ქიმიის კანონები.
ჩვენ, როგორც კონუსისებური არსებები (მხოლოდ მე და შენ) მივემართებით ერთი უბრალო წერტილისაკენ. ვიცი, ჩემს მხედველობას მოსწყდები, სხეულს - არა.
მე ხშირად ვხედავ ცისებურ ზღვას და მასში გეძებ შენ. ამით ნაწილობრივ ვასრულებ ჩემს პირობას - ვიზრუნო ბნელი წვიმების ხმაშიც.
ზღვა დიდია, მისი ტალღები ჩემი დის თმების სიგრძეს იწონის.
გაურკვეველი მიზეზების გამო თავს არ ვიწუხებ შენი მოკვლევით. მხოლოდ ვლოცულობ გარდაუვალ მოვლენებზე და ამოუხსნელ ფაქტებზე.
ვიცი, რომ გიკვირს, თითქოს "ჩემნაირებს" "შენნაირების" გატანა არ შეუძლიათ.
არა!
პროტესტს ვუცხადებ შენს არეულ გონებას და დალექილ სულს!!!
ალბათ ეს იქნება ყველაზე თვითმყოფადი, დღევანდელი დღით არსებული მხოლოდ.
...
აქ ყოფნა, ცის ქვეშ თავის შეფარება, ჩვეულებრივი ადამიანი უარყოფდა მთელ სამყაროს, მთელ ქალაქს. ეს-ესაა ცივილიზაცია ემხობა ჩვენთვის (მხოლოდ მე და შენთვის), მაგრამ "იქ" ყოფნა და არაფრის ლოდინი უარესია აქ ყოფნაზე. ეს ტყის დაბლობები, დინებები, მზის სხივები ალვის ხეებზე, ისინი არასოდეს გაქრებიან, სანამ არ მოგვიღებენ ბოლოს... და სწორედ აქაა იმედი. 3 წამი: "დაბრუნდი. მე დაგელოდები." ეს არის შანსი, უბრალოდ შანსი უკან დასაბრუნებლად...
"I'm always thinking about you when things aren't going well"....
