ჩვენ ყველა
გავურბივართ თვალების ფართოდ გახელას და აღიარებას: – „ ცხოვრება მშვენიერია.“ თუკი ქორწინება
სამოთხეში შეიქმნა, მაშინ ეს დიდი ღმერთის საჩუქარია. ოდესღაც ოცნებებში მითხარი, რომ
სიცოცხლეს ერთად გავლევდით. ის სასიყვარულო სიტყვები ვარსკვლავური ნათებისას ნათქვამს
გავდა. შენ გჯერა მათი შინაარსის, თუ უაზრობა იყო?
ასეთი უაზრო
საუბარი მეტი ღირს, ვიდრე თვითონ ცხოვრება. ის ანგრევს სულს ჯერ კიდევ დაწყებამდე და
რაც მესმის, ზოგჯერ ამსხვრევს სევდებსაც. შენი ტყუილი ძალზედ მხიარული მელანქოლიაა.
შენი თვალები - უმნიშვნელოდ მოწყენილი. მიუხედავად მწუხარებისა, ჩვენ ახლაც ვკარგავთ
კარგ დროებს.
აქ არაფერს შუაშია სიკვდილი და სიყვარულით ჭკნობა. გინდა სიმართლე გითხრა? პირველად ბაღში გნახე და გავიფიქრე, მართლაც შესანიშნავი მამაკაცი დადგებოდა ჩემგან ცოტა რომ დამცლოდა. თეთრ ლილიებს რგავდი სახლის წინ. მე ფანჯარაში ვიდექი ყავის ჭიქით. მაწუხებდა სიცხე, უსიგარეტობა, ბედნიერების ამოწურვა. სწორედ მაშინ შევნიშნე შენი სტიმულით სავსე საქმიანობა. მაშინვე ყველაზე მეოჯახე და წყნარ არსებად მიგიჩნიე. უბრალო ჯინსით, მიწაში მკლავებამოსვრილი. მხარზე თითქოს უცნაური წარმოშობის პეპელა გეჯდა და რაღაცას გეჩურჩულებოდა სამყაროს ქარებზე. ჩემს თავს დავაკვირდი შიგნით და მივხვდი, შენმა გამოჩენამ მაგრძნობინა სიყვარულის საჭიროებაც. მომინდა კიდეც, რომ მიზეზი მქონოდა მოსასვლელად, შენი ყვავილების შესაქებად და გამოსალაპარაკებლად. საწერ მაგიდას გავხედე. მაინცდამაინც მაშინ მომხვდა თვალში არარსებული ოთახის მცენარეები. ეზოში გამოვედი ჩაუცმელი, დაუვარცხნელი და სიგარეტი გთხოვე. შენ თმებს შორის თაფლისფერი მზერა ამოაპარე და დამინახე. უკანა ჯიბიდან ღერი სიგარეტი ამოაძვრინე და თან დააყოლე: „აი, აიღეთ.“
ასე მომეცი
პირველი იმედი. ეს შენთან პირველი არშემდგარი დიალოგი იყო და მე უკვე ვიცოდი შენი ხმის
ტემბრი. ვეცადე შემეგრძნო შენი სურნელიც, მაგრამ ჩემმა უმწეო მდგომარეობამ შემიშალა
ხელი. ისიც საკმარისი იყო, რომ შემოდგომის საუცხოო ფოთოლცვენასა და მუქ ფერებს ეკუთვნოდი.
ვაკვირდებოდი შენს ყურებს, ბოტოტა თითებს და ალბათ ადამიანი ძალიან ბრმა და დაუნახავი
უნდა ყოფილიყო, რომ ვერ შეემჩნიე.
საღამოს, ჭიქით
ხელში გამოხვედი აივანზე და ჩამავალ მზეს დაუწყე მზერა. გამიადვილდა დაკვირვება. შენი
შუაზე გადაწეული თმა და ლურჯი კაბა, შოკოლადისფერი კანი ისეთ ნეტარსა და სრულყოფილს
გხდიდნენ, ვცადე ცოტა ხნით კიდევ დავტეულიყავი საკუთარ ტყავში. გამჭოლი მზერები მოავლე
სახლებს და ვივარაუდე, ჩემი გახსენება სცადე. თავი რამდენჯერმა გადააქნიე. ვიცი,
ჩათვალე შეშლილი ვიყავი.
უფრო და უფრო
გამსგავსებდი ვიღაც მშობლიურს. ადრე კლასიკად და კულტად რომ ითვლებოდა, ან ვინმე დიდ
დედას, რომელსაც ჯერ ნაცრისფერი თვალები თანდათან გაუმწვანდა. შიშმა შემიბყრო, სულ
მთლად შინ არ წასულიყავი. კაბა ნაკეცებად ჩამოგეშალა და სივრცეში ბროლივით ჩამოგემსხვრა
მუხლებზე. სწორედ მაშინ მივხვდი, რომ შენ თვითონ ხდებოდი მშობლიური.
მალევე შევიტყვე,
რომ დროის ცვლასთან ერთად, შენ საყვარლებს იცვლიდი. ბოლომდე არ მჯეროდა. იმედებს ვამყარებდი უმანკოებაზე. შენ ხომ ერთადერთი იყავი ჩემს ნაცნობებში, რომელიც ლილიებს
რგავდა?! გამოჩნდი თუ არა, ჩემი შავ-თეთრი პალიტრა ფერებით აავსე.
ჩემდაუნებურად, შენზე დამოკიდებული გავხდი. სევდა, სიხარული, სიმთვრალე და სიფხიზლე
ძირითად ამინდს ქმნიდა ირგვლივ.
რამდენიმე
კვირაში შენი მოსაწვევი მივიღე თავისუფალ წვეულებაზე. წინასწარი ფუსფუსი მაშინვე დავიწყე.
მინდოდა კიდევ ერთხელ დაგენახე და დაგმახსოვრებოდი. მთავარი იყო არ მედარდა, უაზრო
ფიქრებს არ ავყოლოდი და არ გავყოლოდი სადღაც, ვეღარდასაბრუნებელში.
კარი ღია დამიხვდა.
ბევრი ხალხი ირეოდა. არავის მივსალმებივარ. მე შენი სახლის დათვალიერება გადავწყვიტე.
საიდანღაც მუსიკის ხმა გავიგე და ხმას მივყევი. სიმღერა უჩვეულოდ მშვიდი და რითმული
იყო. მეუცნაურა. შორს მდგომი სკამი შევარჩიე და დაველოდე. პირველად, ყურადღება წითელმა
საყურეებმა მიიქციეს, ძალით დახვეულმა თმამ, მარცხენა მხარზე ჩამოგდებულმა მაისურმა.
მოგიახლოვდი, მხარს შევეხე. შენ უხერხულობა დაგეტყო. არყით სავსე ჭიქას დაწვდი, სადღეგრძელოს
მთქმელივით გაიღიმე და გადაკარი. თითქოს სკოლის მერხიდანვე გადაწყვეტილი გქონდა, რომ
ამ დღეს ჩასახავდი. არაფერი გამკვირვებია. მერე გავუჩინარდი.
სამი დღის
შემდეგ აჩრდილივით აგედევნე. მიცურავდი ჰაერში ამაღლებული და თითქოს მხედავდი. თეთრ
სავარძელში ჩაჯექი. არაამქვეყნიურ სამყაროს მისწვდი მზერით და გაიოცე. ფანჯრის მინას
მოაწყდი და მომჩერებოდი ასე, ჩუმი გიჟივით. მეც
თვალდაჭყეტილი გიყურებდი და უკვე გაღმერთებდი. ეჭვები
მღრღნიდნენ, ნუთუ შენი რიგითი საყვარლის სანახავად მიიჩქაროდი?! გაჩდნენ სიტყვები,
რომლებიც მხოლოდ შენთვის უნდა მეთქვა და მხოლოდ მე მიშველიდა. ჩვეულებრივად მოგყევი
უკან. სივრცეებს ვარღვევდი და მოვიჩქაროდი. მეგონა, თუ დამინახავდი შენს წინ მდგომს,
ყველაფერს მიატოვებდი და ჩემთან გამოიქცეოდი. მოისმენდი ჩემს ვერთქმულ სიტყვებს, იმოგზაურებდი
მელნისფერ გზებზე. არ ვიცი. თვალზე ცრემლი გითამაშებდა და სურვილს მიჩენდა მომეხვია
მკლავები. უფრო და უფრო გიახლოვდებოდი და მეტად მწამდა შენი ჩემობის. ვეღარ მხედავდი
და გულს გწყვეტდა საზურგის იქით გადაკიდებული, მოდუნებული თავი, ანგელოზის ფრთებივით
დაფენილი ხელები.
შეუმჩნევლად
ჩაგიარე გვერდით და დავინახე დახუჭული, სველი წამწამები. მე შემეძლო, ვიცი რომ შემეძლო
შენთან ყოფნა, სანამ ჩემი ნაწერები ჩემსავე სულს არ ჩახედავდნენ თვალებში და არ დაინახავდნენ
სიკდილს. სანამ ჩვენს ღამეებს შეეძლოთ თავის გასულელება. შემეძლო ვმდგარიყავი ასე გახევებული,
თავიდან დაბადებული და შენს მაჯებზე მეწერა ჩემი სუნთქვა.
მერე საყვარელიც
გამოჩნდა. ხელი გადაგხვია და წაგიყვანა. ერთხელაც არ მოგიხედავს უკან. თითქოს უკან არც დავრჩი. მაშინ მივხვდი, სიმშვიდე ამ გახუნებულ მარტოობაშიც მიიღწევა. მას მერე იყო, რომ ვეცადე აღარც მეფიქრა შენზე.
ასეც იყო,
სანამ იმ დილით ისევ არ გნახე. სულ შემთხვევით, სანაპიროზე. დავრწმუნდი, რომ ცხოვრება
იმედგაცრუებების მორიგი სერიაა. დაგინახე როგორ ჩამოგეღვარა შუბლზე გრილი წყალი. ტყუილად
იფარებდი ხელებს სახეზე. წყლის უფერო სფეროებმა იწყეს მდინარეებად გორვა და სიცხის
კორიანტელები წალეკეს. მინდოდა მზეს აერეკლა შენი ტუჩების სიწითლე, მესუნთქა იმავე
ოთახის ჰაერი, რომელშიც შენ ცხოვრობდი, რომელშიც გეძინა. ყველაფერი უფრო შეუძლებლად
მომეჩვენა. აღარ ჩნდებოდა კითხვები, რატომ არ შეიძლებოდა შეგყვარებოდი და გვეცხოვრა
ჩვეულებრივი, მოკვდავური ცხოვრებით?!
აზრზე რომ
მოვედი, შენც მიყურებდი. ისევ ისეთი სადა და მტკიცე იყავი. მე კი ვიეჭვიანე წყალზე,
რომელიც სახეს გბანდა. საბანზე, რომელიც ცივ ზამთარში გითბობდა სხეულს. იმდენად შესწავლილი
მყავდი, რომ მე უკეთ ვიცოდი შენი შესაძლებლობების შესახებ. უხმოდ შეგიყვარე.
ფანჯარაში გხედავდი. როგორ უმკლავდებოდი საოჯახო საქმეებს. აუთოვებდი საყვარლების პერანგებს.
მერე ჩვეული გიტარით აყრუებდი ქუჩას.
...და მე არ
ვიცოდი, რომ ამ ჩიხებიდან შეიძლებოდა თავის დაღწევა, რომ ოთახში დაგუბებული მარტოობის
დამსხვრევის სურვილი მკლავდა, რომ სხეულში მობუზული სულის განამდვილება მეწადა და რომ
მთელი ამ მალვით დაცხადებული ცხოვრების საბოლოოდ გადმოფურთხება მიშველიდა.
მანამდე კი,
რას ვიფიქრებდი, რომ ყელში ამოგივიდოდი, სახლშიც შემომეჭრებოდი და
იარაღს მომიშვერდი?!
-რა გინდა?-
წყნარად მკითხე.
-ცოტა გამბედაობა.
-რაა?- გაგიკვირდა.
-შენ რა გინდა?-
კითხვა შემოგიბრუნე.
-მე მინდა
თავი დამანებო. ან მითხრა რა გინდა, რატომ დამყვები, რატომ იქეცი ჩემს ჩრდილად ცხადშიც
და სიზმარშიც? - ხელი გიკანკალებდა. შენი არ მეშინოდა. იმ შენი ბაღის ლილიას გავდი.
გაგიღიმე. იარაღი გიხდებოდა. ვიცი, შენც გრძნობდი როგორ ვეკუთვნოდით ერთმანეთს და იყო
რაღაც დაძაბულობა, რომელიც მხოლოდ ორ-ორ ადამიანს ესმით. ეშმაკური თვალებით მიმზერდი.
თითებზე ბედნიერების ხარვეზები გეტყობოდა, რომლებიც კალცის ნაკლებობით იყო გამოწვეული.
ის მზერა ჩემი იყო და ავად თუ კარგად, ძნელად თუ ბნელად, - უნდა შემერგო. გაიღიმე
და თითქოს ტრანსში ჩავარდნილმა, დავთმე ტანჯვა, გავათავისუფლე სხეული ჭარბი წონისგან.
ასე გავამართლე არსებობა ჩემი, სულის დაცემით ნაყლაპი მტვერი. ვიცოდი, სარკეში ჩახედვისას
შენივე ხელების შიში დაგბზარავდა. მომინდა სხეულით აგფარებოდი. ახლოს იყო სუნთქვა და
სახე. შენი სუნი კი, იყო მიწასა და ცას შორის. გრილი, როგორც ნავსაყუდელი. სადღაც შორს,
წვიმის სუნიც რომ დაჰკრავს. ძველი, დარჩენილი და აღმოჩენილი. სხვებს რომ არასდროს დაემგვანება.
რატომღაც დავუშვი, რომ შემეძლო შენთვის მეკოცნა. ხელებზე დაგხედე და გითხარი:
-შენნაირ ადამიანებს
დიდი ხელები უნდა ჰქონდეთ. შენ არ გავხარ მათ.
-გეღიმება?
-იარაღი რად
გინდოდა? საშიში არ ვარ.
-სამაგიეროდ,
გიჟი ხარ! - ფეხზე ადექი და ასე დამტოვე ღია კარში.
წახვედი და
სულ თან წაიღე აი ეს სუყველაფერი. ზოგჯერ მგონია, ისევ მოდიხარ. ჩემს წინ ჯდები გაუხეშებულ
მაგიდასთან. ჩაბნელებულ ოთახში ნათლად მიყურებ ძველი მზერებით. ერთი ხელის მოსმით სინათლეს
აჩენ. თმა უწინდელივით გაქვს. თვალები - თაფლისფერი. წარმოვიდგენ როგორ წამოდგები და
მაგიდის გარშემო დაიწყებ სიარულს. რაღაცას ბუტბუტებ. მიახლოვდები. ზურგზე მეკვრი და
ჩამჩურჩულებ რაღაცეებს სამოთხეზე, პრემიებზე, მელოდიებზე, რომლებიც ჩვენ უნდა გვეცეკვა.
სახე გისერიოზულდება და ფიქრის რითმებში მაბამ. ხელებს შლი, იცინი და არნახული ბედნიერება
გეხვევა გარს. წარმოვიდგენ, როგორ მოათრევ მძიმე სკამს. არარსებულ ტყვიებს უშენ ჩემს
ჭაღებს. უჩნარდები. მაგიდის ქვეშ კი, ორ ვაშლს მიტოვებ. ერთს მთელს, მეორეს - არა.
შთაგონებული
ვარ.
ყოველ წუთს
მინდოდა მოსულიყავი და თვალებით გვეთქვა ერთმანეთისთვის ის, რაც ვერ შევძელით. ატმისფერი
დილის სურნელი გვესუნთქა მხოლოდ. მინდოდა ქუჩები, ბაღები, ეს ჩვენი ძველი სახლები. მინდოდა! მაგრამ სურვილი სურვილად დარჩა. გაივლის
ოდესმე?! - არც კი ვიცი. მინდოდა ერთხელაც შემძლებოდა და მეთქვა: „შენი თანდაყოლილი
უკმარისობა, ძვირფასო. გსუნთქავ - არ მყოფნი.“
ჰო, არ შეგვეძლო,
მიუხედავად იმისა, რომ ჩვეულებრივ არანორმალურად მიგიჩნიე.
ჩვენ ხომ ორივე
ქალები ვიყავით.
